Toren van de dageraad – Sarah J. Maas

Hee allemaal!

Ter ere van de verschijning van Koninkrijk van as plaats ik vandaag mijn recensie van dit zesde deel uit de serie. En om heel eerlijk te zijn was ik een beetje huiverig om in dit boek te beginnen. Ondanks dat ik de eerste vijf boeken met geen mogelijkheid kon wegleggen. Ik hield van het verhaal van Celaena Sardothien en ik haatte, nee, verafschuwde het einde van Rijk van stormen. Ik wilde zo graag weten hoe het verder zou gaan met haar. Maar Toren van de Dageraad zou daar niet veel over weggeven had ik het idee. Dit verhaal gaat namelijk over Chaol. In het begin een van mijn favoriete personages, maar later iets minder. Vandaar dat ik er een beetje tegenop keek om erin te beginnen.

Bestel dit boek op boekenwereld.com als Paperback (€22,99) of als E-book (12,99).

• Titel: Toren van de dageraad
• Auteur: Sarah J. Maas
• Uitgeverij: Boekerij
• Gelezen van 23 december tot en met 27 december 2018
• Soundtrack: Batman vs. Superman: Dawn of Justice – Hans Zimmer & Junkie XL

Chaol Westfall was de linkerhand van de koning van Adarlan, maar nu heeft hij gezien hoe zijn mannen voor zijn ogen werden afgeslacht. Hij zelf kwam ook niet ongedeerd uit de strijd. Met behulp van een rolstoel en Nesryn aan zijn zijde reist hij stad en land af op zoek naar de beste genezer die er bestaat. Zijn enige hoop om ooit weer mee te kunnen vechten in de oorlog die steeds dichterbij komt. Bij Torre Cesme in Antica vindt hij de beste genezers die er bestaan. Maar niet iedereen is even gewillig om hem te helpen. De linkerhand van hun aartsrivaal. Maar ook daar heersen geheimen en intriges met grote gevolgen.

Weet je nog dat ik hierboven zei dat ik Chaol wat verder in de serie niet meer zo een leuk personage vond? Nou daar heeft dit boek wel verandering in weten te brengen. Ondanks dat er verschillende maanden, soms bijna een jaar overheen ging voordat ik in een ander deel verder ging, had dit geen invloed op de manier waarop ik de serie kon volgen. Ik wist telkens nog veel details en de grote delen van de verhaallijnen. Op de een of andere manier sprak dit verhaal me zo sterk aan, maar was ik toch steeds bang dat het me op een bijzondere manier niet aansprak. Ik vind het moeilijk om uit te leggen, maar juist door die tegenstrijdige gevoelens denk ik dat de serie me juist intrigeert op een positieve maar ook negatieve manier. Ik wil telkens weten hoe het verder gaat, maar ik ben er ook weer bang voor om verder te lezen. Dit had ik bij de ACOTAR serie absoluut niet. De vibe in die boeken was anders, romantischer, meegaander. De Glazen Troon is heftig, angstaanjagend, vol actie en geweld en soms zelfs weerzinwekkend.

Maar, om even terug te komen op Toren van de dageraad. Zodra ik in het boek begon kon ik maar aan één ding denken. Waar is Celaena, wat gebeurt er met haar, leeft ze nog, is er hulp onderweg, etc. Oké dat was iets meer dan één ding, maar het ging allemaal om Celaena voor mijn gevoel. Dit boek belichtte ineens een heel andere kant en daar moest ik even aan wennen. Niet alleen omdat ik er tegenop zag, maar omdat de sfeer in het boek heel anders is dan ik zou denken na wat er aan het eind van Rijk van Stormen is gebeurd. Na enkele hoofdstukken kreeg ik het verhaal te pakken en was ik wel benieuwd naar de ontwikkelingen van het verhaal van Chaol, Nesryn en Yrene. Zoals ik al had verwachten werd er gebruik gemaakt van perspectiefwisselingen, maar niet zo veel als ik gewend was. Dat vond ik voor dit boek wel fijn, het las hierdoor wat sneller en ik hoefde niet tien verschillende verhaallijnen in gedachten te houden. Dit was in de andere boeken een welkome uitdaging, maar in dit verhaal, zoals ik al zei, was de sfeer wat anders en dat stond me eigenlijk wel aan. Chaol weet eigenlijk net zo weinig van wat er met Celaena en Dorian is gebeurd dan de lezers. Nee, eigenlijk weet je als lezer nog nét iets meer. Hierdoor verdwenen de vragen rondom Celaena en Dorian voor mij wat meer naar de achtergrond en kon ik me meer richten op datgene wat er in dit boek gebeurde.

Want ja, er gebeurt nog al wat in dit verhaal. In het begin blijft de spanning nog redelijk uit. Er wordt een geheel nieuw deel, een nieuwe stad van het zuidelijke continent geïntroduceerd, nieuwe mensen en ja, ook nieuwe wezens. Want het kan geen boek uit De glazen troon serie zijn als er geen angstaanjagende wezens in voor komen. Het evenwicht tussen rust, spanning, angst en een beetje romantiek wordt ook in dit boek perfect afgewogen. Zodra de spanning op loopt werd ik er weer even aan herinnerd hoe goed Sarah J. Maas erin is om een spektakel, een geweldig doordacht verhaal neer te zetten. Alles klopt, alles is verbonden en alles is gevaarlijk. Daar moet je als lezer bij deze serie misschien even in komen, even aan wennen, maar zodra je de smaak te pakken hebt wil je meer. Ik ben namelijk erg benieuwd hoe dit verhaal zich nou verder gaat ontwikkelen. Hoe de serie met Koninkrijk van as wordt afgesloten. Als dit zeker het laatste deel wordt, heb ik zo het vermoeden dat ze nog heel wat voor ons in petto heeft. Ik heb deel 7 in het Engels aangeschaft omdat er zo een prachtige zilveren signatuur op de zwarte harde kaft staat. Maar ook omdat ik misschien niet kan wachten op de Nederlandse vertaling en straks het Engelse boek erbij pak. Maar niets is zeker, want ik heb nog genoeg andere boeken te lezen 😉

Beoordeling:

~ Minca